Het lijkt nog zo vroeg om me ermee bezig te houden, maar de hele winkel ademt al de decembersfeer. De bladeren hangen nog aan de bomen, het is een prachtige herfstdag, maar als ik om me heen kijk waan ik me al in de laatste maand van het jaar. De speelgoedafdeling staat vol voor alle hulpsinterklazen. Op de boekenafdeling vind je kookboeken voor een heerlijk kerstdiner. Er zijn leuke serviezen om je tafel mee te versieren en boven wacht een complete kerstervaring op de klanten die langskomen.
Als vanzelf begin ik ‘Jingle Bells’ te neuriën terwijl ik naar boven loop. Gedachteloos graai ik in de bak met kerstballen. Daar zie ik eenzelfde vogeltje met parelmoerglans liggen dat bij ons thuis vroeger aan een kersttak hing. In gedachten ga ik terug in de tijd en ineens ben ik weer 11 jaar. Ieder jaar werd bij ons thuis de kerstboom uitgegraven uit de tuin. Daarna, onder het genot van warme chocolademelk en op de klanken van de lp ‘zingen onder de kerstboom’ werd de boom opgetuigd. Het vogeltje was de trots van mijn moeder. Ze had het van haar moeder geërfd en het betekende veel voor haar. Het was ook altijd de laatste decoratie die werd opgehangen. Dat jaar mocht ik het vogeltje ophangen. Heel voorzichtig pakte ik het vast, maar het knijpertje was een beetje roestig en voor ik het wist, brak ik de pootjes van het vogeltje. Ik was ontroostbaar, mijn moeder rechtte haar rug, ademde diep in en zei: ‘ach kind, het is maar een beeldje’. En nu, 40 jaar later, zie ik weer zo’n vogeltje liggen. Voorzichtig laat ik het in de schaal terugzakken.
De tijd van een kerstboom is in ons gezin allang voorbij. De drukte die december met zich meebrengt, heeft ervoor gezorgd dat wij kiezen voor een kant-en-klare guirlande. Toch had het wel wat, die traditie, het zingen, de chocolademelk…
Dit jaar is alles anders. Met corona in onze gedachten, vullen we de kerstdagen waarschijnlijk allemaal op een andere manier in. We zijn méér thuis, minder samen….In het schap zie ik de cd ‘komt allen tezamen’ staan. Dat zit er niet in dit jaar, maar in mijn gedachten vormt zich een plan. Een kunstkerstboom, lichtjes, ballen en een slinger zijn snel verzameld. Tot slot buig ik me over het vogeltje. Die moet natuurlijk ook mee. Mijn moeder is er niet meer. Kerst is een generatie opgeschoven. Maar volgend weekend ga ik, samen met mijn gezin een kerstboom optuigen, inclusief het vogeltje. Het is zeker niet ten diepste waar kerst over gaat, maar ik voel dat er een nieuwe traditie is geboren: de kringloopkerst.