Afgelopen week mocht ik de paspoppen in de winkel van een zomers tenue voorzien. Dat klinkt als een luchtig en gemakkelijk klusje. Nou vergeet het maar! Waar mijn kinderen toen ze klein waren, bij het aankleden een beetje meewerkten, is het een ware uitdaging om een pop nieuwe kleren aan te doen. Meestal verzorgt mijn collega dit klusje. Maar omdat zij al heel druk was met de uitverkoop, bood ik me aan om ‘de mannen’, zoals ik ze altijd noem, te verschonen.
Vol goede moed verzamelde ik een paar leuke outfits en begon aan de taak die voor mij lag. Ik haalde de trap tevoorschijn en begon de poppen één voor één van de stelling af te halen. So far, so good, dacht ik blij.
Voordat ik het in de gaten had, waren ‘de mannen’ ontkleed en kon het grote aankleden beginnen. Ik dacht terug aan een artikel dat ik vorig jaar las, waarin een bekend sportmerk had gekozen voor curvy paspoppen. Daarop hadden ze veel kritiek gekregen. Ik vond het destijds eigenlijk wel sympathiek. Zelf niet de slankste, voelde ik me wel verwant met die paspoppen van formaat.
Wij hebben zoiets niet in de winkel. Onze kerels zijn voorzien van een doorsnee maatje. Dat maakte mijn klusje simpel leek me zo. Nadat ik 5 minuten mijn uiterste best had gedaan om het model te voorzien van een spijkerbroek, had ik het zweet al op mijn voorhoofd staan. Het was duidelijk; deze broek, die ik toch met veel moeite omhoog had gehesen, was echt te klein. Zacht mopperend vertrok ik, met een blote kerel onder de arm richting het magazijn. Het zag er vast erg grappig uit want de klanten keken me geamuseerd na.
Toen ik aankwam in het magazijn en ik vertelde dat ik een blote kerel bij me had, verschoot mijn collega van kleur. Ze schoot gelukkig in de lach toen ze zag dat ik het maar over een paspop had en bood aan om me te helpen. Eén maatje grotere broek en 10 minuten verder, hadden wij de strijd deels gewonnen. De broek zat aan de billen. Yes, op naar het shirt! Wat lacherig begonnen we te trekken aan de mouwen. Oeps, daar hield ik een arm in mijn handen. Even prutsen en de arm zat weer op zijn plaats. Twee minuten later zat de andere arm los in de mouw van de blouse. Pff, dat viel niet mee! Maar, wij zijn twee volhouders dus onze blik ging op oneindig en zo trokken we alles op zijn plek. ‘Hupsakee, wij laten ons niet dol maken,’ riep ik enthousiast naar mijn collega! Gezamenlijk sjouwden we het model op zijn plaats en vonden het de hoogste tijd voor koffie.
Twee minuten later ging het belletje bij de kassa. Een teken dat ik daar wordt verwacht. Opgewekt liep ik die kant op. Of een meneer de schoenen, die de pop aan had, kon kopen? Eh, ja, natuurlijk. Ietwat onhandig sjorde ik de pop van zijn plek om meneer de schoenen te laten passen. Een kwartier later werd het shirt verkocht en wilde een meneer ook wel kijken naar de spijkerbroek van de pop! Arch… Ik keek naar de arme blote kerel die op zijn sokkel stond en begon te giechelen. Hadden we daar al die moeite voor gedaan? Hadden we nou maar zo’n handige, curvy, grote-maten-pop in de winkel, dan zou de animo voor de paspoppenkleding vast minder groot zijn. Ik voelde gelijk de neiging om contact te zoeken met dat bekende sportmerk. Wellicht zijn zij inmiddels uitgekeken op het plus-size model? Ik kan het op z’n minst proberen!
Maar tot die tijd laat ik het aankleden van de poppen voortaan graag aan de mensen over die er handig in zijn. Dus ziet u een aangeklede paspop in onze winkel? Geef hem dan een knipoog, dat heeft hij, na zijn schandalig blote avontuur wel verdiend!